DOLORES CANNON

KOSMICZNI OGRODNICY

Istoty pozaziemskie żyją na Ziemi, wśród nas. Nie możemy już uważać ich za Obcych zamieszkujących odległe gwiazdy, czy też krążących wokół naszej planety w statkach kosmicznych. Są tutaj, pośród naszych przyjaciół, sąsiadów, nawet wśród naszych krewnych. Wszyscy jesteśmy spokrewnieni, ponieważ to właśnie istoty pozaziemskie były naszymi przodkami. Ich krew płynie w naszych żyłach. Jesteśmy braćmi istot z gwiazd, tak samo jak jesteśmy braćmi zwierząt i wszystkich istot żyjących na Ziemi. Do powyższych wniosków doszłam po roku intensywnej pracy, prowadzonej właśnie z taką gwiezdną istotą. Nawiązałam z nią kontakt dzięki hipnozie. Zajmuję się bowiem regresją hipnotyczną. W swej pracy regularnie podróżuję w czasie i przestrzeni, by poznać przeszłość Ziemi oraz jej historię. Jednak do momentu rozpoczęcia pracy z Philem D. nie odwiedzałam – w trakcie regresji hipnotycznej – innych planet. Muszę przyznać, że zawsze tego pragnęłam. Wydawało mi się, że taka podróż jest nie mniej prawdopodobna niż to, czego już doświadczyłam w mej pracy. Byłam niemal pewna, iż niektórzy ludzie żyli kiedyś gdzieś indziej, poza Ziemią, i że pamiętają tamte wcielenia. Ta idea fascynowała mnie. Niestety, na mej drodze poznania nie pojawił się obiekt badań, do którego tęskniłam. Sądziłam zresztą, że ludzie z doświadczeniami życia pozaziemskiego to rzadkość. Nie rezygnowałam jednak ze swych dążeń. Zakładałam, iż pracując z wieloma osobami wreszcie trafię na tę dla mnie właściwą albo to ona mnie odnajdzie (to przypuszczenie okazało się trafne). Niełatwo bowiem rozpoznać gwiezdną istotę. Ludzie tego typu są doskonale zakamuflowani. Sami nie zdają sobie sprawy ze swej prawdziwej natury. Chroni ich (i maskuje) własna podświadomość.

W momencie rozpoczęcia mej niezwykłej i zaskakującej podróży byłam negatywnie nastawiona do istot pozaziemskich. Zakładałam, jak my wszyscy zresztą, że Obcy są istotami złymi i przerażającymi. Taki sposób myślenia jest dla nas naturalny. Boimy się bowiem wszystkiego, czego nie możemy zrozumieć. W trakcie pracy jednak, z zaskoczeniem odkryłam, iż obraz Obcych wykreowany przez kino, telewizję, prozę fantastycznonaukową jest z gruntu fałszywy. Po prostu, przez lata byliśmy poddawani praniu mózgów. Zrozumiałam to i przezwyciężyłam strach oraz negatywne emocje. Powinniśmy bowiem zrozumieć, że tak naprawdę, w naszych wnętrzach, w duchu i umyśle, nie ma różnic między ludźmi i istotami pozaziemskimi. Nie ma różnic, jest tylko brak zrozumienia.

Moja praca z Philem rozpoczęła się przez przypadek, o ile oczywiście cokolwiek można nazwać przypadkiem. Jako specjalistka w sferze regresji hipnotycznej, spotykałam się z wieloma osobami, które w trakcie seansu hipnozy pragnęły poznać swe życie w przeszłych wcieleniach. Z doświadczenia wiem, iż nie istnieje jakiś szczególny typ ludzi, z którym pracuje się najlepiej. Prowadziłam sesje z bardzo różnymi osobami, wywodzącymi się z różnych środowisk oraz warstw społecznych. Łączyło ich pragnienie zweryfikowania możliwości reinkarnacji, -choć każdy miał ku temu własne powody. Seanse hipnozy urządzam zazwyczaj w domach moich pacjentów. Czynię tak z prostej przyczyny – ludzie czują się pewniej i bezpiecznie w znanym im środowisku. W związku z pracą bywałam w najrozmaitszych miejscach: okazałych rezydencjach, skromnych mieszkaniach, pokojach hotelowych, a nawet w biurach oraz sklepach – po godzinach urzędowania, oczywiście. Gdybym musiała, zgodziłabym się nawet na prowadzenie sesji pod wodą – jeśli mój pacjent czułby się tam najpewniej. Poczucie komfortu psychicznego pacjenta jest bowiem podstawowym warunkiem zdobycia jego zaufania. Specyfika mojej pracy i zasady, które sama ustaliłam, zaczęły w końcu mi ciążyć. Zapraszano mnie bowiem do tak dziwnych i odległych miejsc, że sama podróż zajmowała mi więcej czasu, niż konkretna praca. Zmęczona taką sytuacją, zmieniłam zasady. Postanowiłam, że będę jeździć jedynie do miejsc leżących w promieniu 50 mil od mojego domu. Jeśli ktoś chciał przeprowadzić sesję, a mieszkał dalej niż 50 mil ode mnie, musiał zaaranżować spotkanie w domu przyjaciół lub innym lokum, znajdującym się w zasięgu mojej działalności. Oczywiście, nie chciałam zniechęcać kogokolwiek do kontaktu ze mną. Być może, ten “ktokolwiek" okazałby się osobą, na którą czekałam od lat. Dlatego właśnie dopuszczałam możliwość prowadzenia sesji nie w mieszkaniach pacjentów, lecz – jeśli byli z daleka – w miejscu przez nich wskazanym. Przez cały czas mojej działalności czekałam na tę jedną osobę, która zabierze mnie w ekscytującą podróż w nieznane, na inne planety. Takiej osoby nie można znaleźć kierując się wyglądem ludzi czy ich zachowaniem. Gwiezdne dzieci nie posiadają żadnych zewnętrznych cech charakterystycznych. Są normalnymi ludźmi, spotykanymi codziennie na ulicy, bez zewnętrznych oznak tego, że ich dusze doświadczyły innego życia, w innym miejscu i czasie.

Pewnego dnia pojechałam na spotkanie z młodą rozwódką, energiczną i zaradną kobietą interesu. Umówiłyśmy się w jej domu, który ledwo mieścił się w ustalonych przeze mnie granicach (leżał idealnie 50 mil od mego domu). Kobieta ta już dwukrotnie wyznaczała mi spotkanie i dwukrotnie je odwoływała. Zawsze w ostatniej chwili. Podejrzewałam, że nie jest jeszcze gotowa na regresję hipnotyczną. Wielu moich pacjentów zachowywało się podobnie. Może podświadomie bała się tego, co znajdzie, jeśli zagłębi się w ukrytą przeszłość? Nie ponaglałam jej. Zresztą, miałam wielu innych pacjentów. Jadąc tego dnia do jej domu w małym miasteczku sądziłam, że wreszcie przełamała wszelkie bariery, bo nie odwołała spotkania.

Kiedy jednak dojechałam do jej domu, nie zauważyłam przed nim samochodu mojej pacjentki. Stała tam natomiast jakaś żółta furgonetka oznakowana emblematami lokalnego punktu napraw sprzętu elektronicznego. Pomyślałam, że kobieta zapomniała o naszym spotkaniu i zawezwała ekipę naprawczą do zepsutego telewizora. Byłoby to dla niej typowe. Zdenerwowałam się, gdyż nie chciałam i nie mogłam prowadzić sesji w nie sprzyjającej atmosferze gwaru, dyskusji i pośpiechu. Zaparkowałam samochód i podeszłam do drzwi domu. Zauważyłam na nich kartkę. Pacjentka napisała na niej, że wezwano ją w pilnej sprawie zawodowej, ale zaaranżowała mi spotkanie z kimś, kto chciałby poddać się hipnozie. Przepraszała mnie i zapewniała, że powinnam być zadowolona z tej zastępczej sesji. Nadmieniła też, że mój pacjent, Phil D., czeka wewnątrz domu. Właściwie nie byłam zaskoczona. Ta kobieta wszystko odkładała na ostatnią chwilę. Taką miała naturę.

Tak więc, miałam prowadzić sesję z obcym mi człowiekiem. Zazwyczaj staram się poznać osoby, które decydują się na regresję hipnotyczną. Rozmawiam z nimi przed spotkaniem, czasem zaprzyjaźniam. Ale teraz nie miałam wyjścia. Chociaż nie była to idealna sytuacja, postanowiłam spróbować. Nie oczekiwałam po tej sesji zbyt wiele. Trudno pracuje się z nowymi pacjentami, zwłaszcza jeśli nie mają pojęcia o hipnozie. W czasie sesji stają się spięci i czujni, więc przez większość spotkania muszę ich uspokajać, wzbudzić ich zaufanie, bez którego nie ma mowy o sukcesie seansu. Stojąc przed drzwiami niedoszłej pacjentki sądziłam, że spotkanie z Philem będzie jednorazowym doświadczeniem i że prawdopodobnie nie zobaczymy się więcej.

Phil okazał się przystojnym, ciemnowłosym, 28-letnim mężczyzną. Był spokojny i – jak przypuszczałam – raczej nieśmiały. Później przekonałam się, że ta pozorna nieśmiałość jest po prostu spokojną pewnością siebie. Zajmował się naprawami sprzętu elektronicznego. Prowadzi* własny warsztat, na który przeznaczył garaż przy domu rodziców. Pochodził z rodziny wielodzietnej, był jednym z pięciorga dzieci, i mieszkał z rodzicami. Wyjątkowe w nim było tylko to, że miał brata bliźniaka. Później, w trakcie naszych spotkań, dowiedziałam się o nim znacznie więcej. Nie interesował się dziewczętami i nie wszedł w żaden poważny, stały związek partnerski. Dziwiło mnie to, gdyż był atrakcyjnym mężczyzną. Jakiś czas służył w marynarce wojennej, gdzie poznał tajniki elektroniki. Większość ludzi pyta mnie, jaki system wierzeń wyznaje ten niezwykły pacjent. Niektórzy twierdzą, iż osoba o tak zadziwiających możliwościach musi być nieortodoksyjna. Jest to dalekie od prawdy. W mej pracy zetknęłam się z ludźmi różnych wyznań. Rodzaj religii pacjenta ma niewielki wpływ na informacje, które uzyskuję w trakcie regresji hipnotycznej. Na przykład Phil został wychowany w tradycji katolickiej. W dzieciństwie był ministrantem w kościele parafialnym, aktywnie uczestniczył w mszach świętych, pogrzebach oraz uroczystościach religijnych. Do czternastego roku życia uczył się w katolickiej szkole prowadzonej przez siostry zakonne i świetnie poznał katechizm. Trzeba przyznać, że tak ukształtowanemu człowiekowi dość trudno jest myśleć o reinkarnacji jako o realnej idei. Phil jednak interesował się sprawami duchowymi, był otwarty na nowe idee, dużo czytał i z czystej ciekawości chciał spróbować regresji hipnotycznej. Był dla mnie bardzo miły i pozytywnie nastawiony do hipnozy.

Pierwsza sesja z Philem przebiegła dokładnie tak, jak przypuszczałam. Dosyć łatwo wszedł w trans, średniej głębokości, ale nie był zbyt komunikatywny. Mówił, a właściwie mamrotał, niewyraźnie. Nie mogłam nawet zrozumieć, czy na moje pytanie odpowiada “tak" czy “nie". Nie byłam tym zaskoczona, gdyż taka sytuacja powtarzała się w mojej pracy bardzo często. Zrelaksowani pacjenci mówią wolno i niewyraźnie, jakby we śnie. Są zaabsorbowani tym, co widzą i czują. Trzeba na siłę wyciągać z nich informacje. Dlatego wolę pracować z somnambulikami, którzy są bardziej komunikatywni i chętni do współpracy.

W czasie pierwszej sesji Phil doświadczał nudnego i monotonnego życia człowieka wędrującego po pustyni w poszukiwaniu wody. Kiedy wyszedł z transu powiedział, że naprawdę czuł pragnienie, upał, uciążliwości suchego klimatu. Dla mnie, były to typowe cechy pierwszej sesji. Pacjenci odkrywają wspomnienie zwykłego, prostego życia, jakie kiedyś prowadzili. Według słów Phila, jego wrażenia podczas transu były bardzo żywe, realistyczne, ale był tak zrelaksowany, że mówienie do mnie sprawiało mu trudność. Po seansie stwierdził też, iż wie, co oznacza starość, ponieważ czuł zbliżający się koniec życia, wielkie zmęczenie, swój podeszły wiek.

Phil był zafascynowany swymi doświadczeniami i chciał powtórzyć sesję. Skłamałabym, jeślibym powiedziała, że równie entuzjastycznie chciałam kontynuować tę współpracę. Trudno było uzyskać od niego jakieś informacje. Wolałam pracować z ludźmi, którzy są bardziej spontaniczni i rozmowni. Jednak zgodziłam się na kolejną sesję, ponieważ nie chciałam zniechęcać go do duchowych poszukiwań. Nie odmawiam nikomu następnej szansy. Przecież nie wiem, co tak naprawdę kryje się wewnątrz danego człowieka. Tak więc, ustaliliśmy termin drugiego spotkania. Przypuszczałam, że ciekawość Phila zostanie zaspokojona po kilku sesjach i wtedy będę mogła rozejrzeć się za bardziej obiecującym pacjentem.

Podczas sesji stosuję różne techniki, metody i procedury. To pacjenci wybierają tę metodę, która najbardziej im odpowiada. Jedna z nich opiera się na metaforze windy. Pacjenci “wsiadają do windy", która zatrzymuje się na poszczególnych piętrach. Jeśli po otwarciu drzwi windy pacjent chce wysiąść i poznać znajdujący się przed nim obszar, znaczy to, że winda zatrzymała się na właściwym piętrze. Właśnie tę metodę wybrał Phil podczas naszego drugiego spotkania. Zresztą, wciąż jej używamy, gdyż okazała się bardzo efektywna.

W trakcie drugiej sesji Phil był bardziej rozmowny. Opowiadał o życiu w Monachium, podczas II wojny światowej. Wraz z innymi Żydami pracował w cywilnej służbie rządowej. Ich rodziny zostały wymordowane. Grupę Żydów pozostawiono przy życiu ze względu na szczególne umiejętności, przydatne Rzeszy. Musieli nosić opaski, które identyfikowały ich jako Żydów. Phil uważał te opaski za zniewagę i upokorzenie. W tamtym życiu był kreślarzem i nazywał się Karl Brecht. Zajmował się tajnymi projektami baz łodzi podwodnych. Były to informacje ściśle tajne, więc nie mówił o nich zbyt dużo. Chociaż grupa Żydów pracowała dla Niemców, ci traktowali ich bardzo okrutnie – bili i poniżali przy każdej okazji. Phil czuł się upokorzony i rozgoryczony. Opowiedział też o swym spotkaniu z Hitlerem. Widział go na paradzie. Phil stwierdził, iż Hitler sprawiał wrażenie człowieka szalonego. Alter ego Phila, Karl, zginął wraz z innymi podczas lotu samolotem w pobliżu granicy z Francją. Zostali zestrzeleni przez francuskie siły obrony powietrznej. Samolot, którego miejscem docelowym była baza łodzi podwodnych, rozbił się w centrum jakiejś wioski.

Po wyjściu z transu Phil był bardzo poruszony. Stwierdził, iż odkrycie tych wspomnień ma dla niego ogromne znaczenie. Okazało się, że scena katastrofy i śmierci nawiedzała go w snach. Senne wizje były tak realistyczne, żywe i przerażające, że wyryły w jego pamięci głębokie ślady. Tym bardziej iż, wedle jego interpretacji, był niemieckim pilotem, który został zestrzelony w trakcie działań wojennych. Ta interpretacja opierała się na fakcie, iż we śnie Phil zauważył swastykę na samolocie. Dzięki regresji hipnotycznej dowiedział się, że leciał samolotem cywilnym. Niepokojącym elementem snu było także wrażenie absolutnej bierności mieszkańców wioski, gdzie rozbił się samolot. Wedle relacji Phila, ludzie ci okrążyli szczątki samolotu i biernie obserwowali śmierć jego pasażerów. Wydawało się nawet, że są zadowoleni z faktu zestrzelenia samolotu. Nikt nie próbował pomóc umierającym. Ta bierność oraz wrogość rozgniewały Phila. Stwierdził jednak, że silniejsze emocje odczuwał podczas snu, niż w trakcie transu.

W czasie sesji jego odpowiedzi wciąż były wolne i czasem niezrozumiałe, lecz bardziej spontaniczne. Nie sprawiał mi już takich problemów, jak na początku współpracy.

W czasie trzeciej sesji doświadczał życia jako kobieta. Opowiadał o starożytnej kulturze, koncentrującej się wokół wielkiej piramidy, zlokalizowanej prawdopodobnie gdzieś w Ameryce Południowej. Wiele informacji dotyczyło kapłanów i rodzaju kultu tam rozpowszechnionego. Phil opisał mi interesującą ceremonię związaną ze śmiercią królowej. Kobietom ze świty królowej podano narkotyki, a potem każdą z nich pchnięto nożem w serce. Kobiety dobrowolnie godziły się na śmierć, gdyż uważały za zaszczyt pochowanie wraz z królową. Pragnęły też podążyć za swą panią po śmierci. Podczas tej sesji Phil doświadczył także macierzyństwa. To naprawdę niezwykłe uczucie oglądać mężczyznę, który przeżywa wszystkie uczucia i emocje, jakich doznaje kobieta w czasie porodu. Phil zginął (zginęła?) w trakcie inwazji Hiszpanów na osadę.

Obserwowałam Phila, jego ekscytację, cierpienie, lecz dla mnie były to typowe zachowania i reakcje. Jednakże na początku trzeciej sesji zdarzyło się coś niezwykłego. Jak wspominałam, w pracy wykorzystywaliśmy metodę windy. Na początku trzeciej sesji, gdy winda się otworzyła, Phil zobaczył jakiś nieznany krajobraz; jakieś kontury na horyzoncie. Były to ciemne, spiczaste, masywne kształty, wyraziście odcinające się na tle czerwonego nieba. Kiedy Phil ujrzał ten krajobraz, odczuł silny dyskomfort psychiczny. Poczuł niepokój i chciał uciec z tego piętra. Stwierdził, że chce wrócić do windy i pojechać na inne piętro. Nie zmuszam nikogo do poznawania poszczególnych poziomów, więc pozwoliłam mu wrócić. W ten sposób buduję zaufanie między mną i pacjentami. Pozwalam im robić to, czego pragną, iść tam, gdzie czują się najbezpieczniej. Pacjenci sądzą wówczas, że to oni mają kontrolę nad przebiegiem sesji. Wiem z doświadczenia, że jeśli pacjent wyczuwa istotność jakiegoś elementu przeszłości, to do niego wróci, ale z własnej woli. Byłam jednak bardzo ciekawa, w jakim miejscu znalazł się Phil. Jego opis nie pasował do żadnego znanego mi miejsca. Kiedy wyszedł z transu, zapytałam go, dlaczego nie chciał badać tego poziomu.

Phil nie wiedział, gdzie przebywał. W tym krajobrazie było coś dziwnego, obcego; coś, czego nie rozumiał. Pamiętał ostre, spiczaste kontury. Po prawej stronie zauważył strzelisty szczyt, jakby iglicę, na którym znajdował się jakiś kolisty element. Przychodziło mu do głowy tylko jedno porównanie: ogromny donut (pączek z dziurką w środku) nałożony na szczyt masywnej skały (patrz rysunek). Phil powiedział też: “Coś mnie zaniepokoiło. Nie chciałem tam być. Miałem takie dziwne uczucie, mroczne... Ogarnęła mnie jakaś ciemność... ciemność, której nie można zmienić. Dziękuję, że nie zmuszałaś mnie, bym badał ten poziom, że pozwoliłaś mi wrócić do windy. Nie wiem dlaczego, ale poczułem się w niej bezpieczniej."

Według mnie, w tej scenie było coś nieziemskiego. Gdzie był Phil i dlaczego ta scena, tak go poruszyła? Prawdopodobnie, jego podświadomość na ułamek sekundy odsłoniła przed nim inny świat. Dopiero kilka tygodni później odkryliśmy znaczenie tej sceny i powody, dla których Phil nie chciał badać nieznanego krajobrazu.

W czasie następnych sesji Phil przeżywał swe życie w nazistowskich Niemczech. Były to dla niego bardzo ważne wspomnienia, mimo że przepełnione goryczą i strachem. Doświadczał gniewu, nieszczęścia i frustracji. Pragnął w czasie' transu pozbyć się tych emocji, ale jednocześnie nie chciał mi ich okazywać. W teraźniejszym życiu także ma problemy z uzewnętrznianiem emocji. Jest powściągliwy nawet w stosunku do rodziny. Zapewniłam go jednak, że przede mną może bezpiecznie okazać emocje i uczucia, ponieważ po to właśnie z nim jestem. Takie zapewnienie zazwyczaj działa uspokajająco na moich pacjentów.

Podczas kilku wstępnych sesji Phil kilkakrotnie widział niepokojące go sceny. Były to wspomnienia dziwnego, obcego miasta, w którym dominowały strzeliste budynki, a tamtejsze samochody unosiły się w powietrzu, niczym samoloty. Krajobraz utrzymany był w tonacji ciemnoszarej, tylko gdzieniegdzie przecinały go smugi białego światła. Za każdym razem, gdy Phil widział podobne sceny, doznawał uczucia niepokoju. Pragnął wówczas wrócić do bezpiecznej windy i pojechać na inny poziom. Byłam niezwykle zaintrygowana tymi wspomnieniami. Opisywane przez Phila sceny określałam jako wspomnienia z innego świata lub przyszłości i gorąco pragnęłam je poznać. Wiedziałam jednak z doświadczenia, że muszę trzymać na wodzy moją ciekawość. Nie należy bowiem popędzać pacjenta, by odkrywał kolejne, wcześniejsze wcielenia. On sam znajdzie najodpowiedniejsze dla siebie tempo pracy. Wiedziałam, że w mojej działalności cierpliwość popłaca.

Phil tak opisywał swoje uczucia: “Czuję, że tam coś jest, tuż pod powierzchnią, i próbuje wydostać się na zewnątrz. Kilka razy prawie się udało". Wiedział, że cokolwiek to jest, może dotrzeć do tego przy pomocy windy. Może to poznać i zbadać, jeśli tylko trafi na właściwe piętro, właściwy poziom oraz jeśli starczy mu odwagi na eksplorację. Tak więc, kontynuowałam sesje z Philem, nie zarzucając jednocześnie pracy z innymi pacjentami. Przeczuwałam, że we wspomnieniach Phila kryje się coś niezwykłego, nad czym warto pracować. Nie przypuszczałam jednak, jak niezwykła przygoda nas czeka.

Po kilku tygodniach pracy, w trakcie sesji, Phil znowu stanął przed dziwnym, niepokojącym krajobrazem. Zobaczył pustkowie oraz ostre, ciemne zarysy na tle czerwonego nieba. Jego podświadomość uznała widocznie, że nadszedł czas, by stanął twarzą w twarz ze wspomnieniami, których przebłyski pojawiły się podczas wcześniejszych sesji. Tym razem, Phil zdecydował się na wyjście z windy. Na poznanie tego poziomu i odnalezienie przyczyny odczuwanego niepokoju. Wiedział, że jeśli nie będzie czuł się dobrze w tym otoczeniu, to pozwolę mu wrócić do windy. Dawało mu to poczucie bezpieczeństwa w tym obcym środowisku. Tak więc, wszedł na niezwykły teren i natychmiast przytłoczyło go uczucie wielkiego smutku. Opisał mi oglądany krajobraz:

P: Wieje wiatr... jest tu piasek i pył. Czuję to i widzę. Niebo ma czerwono-pomarańczowe zabarwienie. Stoję na zewnątrz statku kosmicznego. W miejscu naszego lądowania powietrze jest przejrzyste. Patrzę na szczyt, po mojej prawej stronie.

Z powyższego opisu wywnioskowałam, że nie dotyczy on żadnego miejsca na Ziemi. Miał dla mnie definitywnie pozaziemski charakter. Wzmianka o statku kosmicznym upewniła mnie, że Phil doświadcza życia poza naszą planetą. Chyba wreszcie spełniło się moje marzenie o poznaniu innych światów.

Szczyt wspomniany przez Phila był oczywiście tym dziwnym monolitem, jaki zauważył podczas poprzednich sesji. Wyróżniał się spośród reszty charakterystycznym, okrągłym obiektem otaczającym jego wierzchołek.

Phil kontynuował opowiadanie:

P: Po prawej stronie widzę jakieś budynki, jakby chaty. To były magazyny... (smutnym tonem) teraz są puste.

D: Czy jest z tobą ktoś jeszcze?

P: (Jego głos wciąż wyrażał głęboki smutek) Tylko ci w statku kosmicznym. Przylecieliśmy tu, by uzupełnić zaopatrzenie i sprawdzić kondycję grupy naukowców, którzy przebywali na tej planecie. Byli kolonistami z naszej planety. Kursujemy po ustalonych szlakach handlowych, a ta planeta leży przy “bocznej drodze" – by tak powiedzieć – w odległej i odizolowanej części galaktyki. Naukowcy przebywali tu w celach poznawczych. Nie była to kolonia w ścisłym znaczeniu tego słowa.

D: Czy wiesz, jak długo naukowcy przebywali na tej planecie ?

P: Nie mierzymy czasu w ziemskich latach. Oni byli tu przez siedem chronometrów. Nie potrafię wyjaśnić, czym są chronometry.

D: Czy to długo?

P: Gdy żyje się na tej planecie – tak.

D: Ile czasu minęło od waszej ostatniej wizyty na tej planecie ?

P: Przylatujemy z zaopatrzeniem co dwa chronometry.

D: Czy ci naukowcy byli ochotnikami?

P: Tak, sami zgłosili się do tej pracy. Nikt ich nie zmuszał.

Chociaż chciałam usłyszeć historię naukowców i odnaleźć przyczynę smutku, który gnębił Phila, z czystej ciekawości

zapytałam o wygląd istot ze statku kosmicznego. Powiedział, że są niewysokie, mają nieproporcjonalnie duże i łyse głowy, słabą muskulaturę oraz jasną skórę.

D: Czy te istoty przypominają ludzi pod względem fizycznym? Czy mają, na przykład, system krążenia?

P: Są podobne do ludzi, tak. Mają dwie ręce i dwie nogi, oczy, uszy i usta, chociaż nie mają nosa. Nie potrzebują nosa. Jego brak to wynik ewolucji. Ich usta są wąskie i trochę przypominają rurki. Przede wszystkim służą do wciągania powietrza. Nie mają języka ani aparatu głosowego, ponieważ porozumiewają się telepatycznie.

Opis ten brzmiał nieco niepokojąco, ale Phil nie wydawał się niespokojny. Po sesji powiedział, że w towarzystwie obcych istot czuł się bezpiecznie.

D: Czy ci ludzie się odżywiają?

P: Tak. Wciągają pożywienie przez usta.

D: Czy są wśród nich mężczyźni i kobiety? Czy są dwupłciowi?

P: Jesteśmy androgyniczni, wszyscy przedstawiciele tej rasy.

Nie do końca zrozumiałam tę wypowiedź. Nie wiedziałam, czy są to istoty mające cechy dwu płci, hermafrodyci, czy też nie mają zdefiniowanej płci. Na pewno jednak istoty rozmnażały się w inny sposób, niż ludzie.

P: Jesteśmy czymś więcej niż zwykłą kombinacją obu płci, zestawieniem żeńskich i męskich cech charakterystycznych.

D: Intryguje mnie to. Jak przebiega proces reprodukcji istot androgynicznych? A może żyją tak długo, że nie muszą się rozmnażać?

P: Faktycznie, żyją dość długo, ale nie wiecznie. Dlatego istnieje potrzeba prokreacji. Po prostu, odgrywamy określone role. Podział na płcie nie jest jednak tak ostateczny i wyraźny, jak na Ziemi.

Moja ciekawość została tymczasowo zaspokojona, wiec wróciłam do historii Phila.

D: Powiedziałeś, że celem waszego przybycia na planetą było uzupełnienie zapasów w bazie naukowców. Gdzie są ci naukowcy?

P: (Ze smutkiem) Wszyscy, z wyjątkiem jednego, zostali pochowani. Było ich dwunastu. A teraz wszyscy, poza jednym, leżą w ziemi. Ten, który przeżył wszystkich, wziął na siebie obowiązek pogrzebania ciał kolegów. On jednak też zmarł. Jego szczątki leżą na powierzchni, przy grobach innych naukowców.

D: Czy wiesz, co im się przydarzyło?

P: Tak. Monolit, szczyt, zawiera telepatyczne zapisy wydarzeń, które rozegrały się w bazie. Zmarli z głodu i pragnienia, by posłużyć się ziemskimi kategoriami. To była powolna i bolesna śmierć.

Dlaczego te wspomnienia wzbudzały kiedyś w Philu niechęć i niepokój? W trakcie opowiadania tej historii widziałam jego cierpienie, słyszałam smutek i ból w jego głosie. Zasugerowałam mu, że nie będzie odczuwał niepokoju związanego z tymi doświadczeniami. Takie zapewnienie często pomaga odkryć równie bolesne wspomnienia.

D: Czy ci naukowcy mogli sami zdobyć pożywienie, korzystając z bogactw naturalnych planety?

P: Na tej planecie nie ma nic, co mogłoby utrzymać ich przy życiu. Wyobraź sobie bazę na pustyni. Tam było podobnie. Tylko skały i jałowa gleba, tak jałowa, jak najbardziej nieurodzajne obszary Ziemi. Naukowcy poszukiwali tam złóż minerałów. To był cel ich pracy.

D: Powiedziałeś, że umarli z głodu i pragnienia. Innymi słowy, na tej planecie nie znaleźli wody czy też innych płynów?

P: Dokładnie tak. Nie mieli niczego. Nigdy by do tego nie doszło, gdybyśmy przylecieli w wyznaczonym czasie. Ale nasz statek miał awarię. Zepsuł się zaraz po wyjściu ze stacji kosmicznej. Awaria była bardzo poważna. Tak poważna, że nie mogliśmy dokonać naprawy we własnym zakresie, na miejscu. Musieliśmy wrócić na stację. Z tego powodu mieliśmy spore opóźnienie. Pracowaliśmy wtedy “na odległość", tak jak ty na Ziemi, czyli wyruszaliśmy ze stacji w różne rejony kosmosu. Oczywiście, prędkość, jaką rozwija nasz statek jest nieporównanie większa niż możliwości waszych pojazdów, pokonujemy więc większe odległości w krótszym czasie. Posługuję się kategoriami przynależnymi do 1984 roku. Określam w ten sposób zarówno czas, jak i przestrzeń. Muszę jakoś zintegrować te dwa czasy, rozumiesz, ponieważ wciąż jestem osobą, która przebywa w tym pokoju, razem z tobą. Muszę określić i wyjaśnić różnice dotyczące pojęć czasu i innych zjawisk. Uczę się tego.

Zdziwiła mnie ta wypowiedź. Jeszcze nigdy, żaden pacjent w stanie regresji hipnotycznej nie był w stanie porównywać czasu, którego doświadczał w trakcie hipnozy, z teraźniejszym życiem (chyba że pozostawał w lekkim transie). Nie zdarza się to w głębokim transie, byłam więc zaskoczona słowami Phila. Zazwyczaj moi pacjenci pogrążeni w tak głębokim transie, jak Phil podczas tej sesji, całkowicie oddają się przeżyciom poprzednich wcieleń. Nie istnieje dla nich teraźniejszość. Dopiero później, w ciągu następnych sesji z Philem, odkryłam, że stykam się z zupełnie innym typem energii niż dotychczas. Z każdą następną sesją zjawisko to stawało się bardziej wyraziste. Stwierdziłam nawet, że podobne porównania mogą być pomocne dla mnie i Phila. Gdyby nie to, mogłabym zagubić się w opowieściach, których fragmenty są dla mnie kompletnie niezrozumiałe. Tego aspektu podróży na inne planety nie wzięłam wcześniej pod uwagę. Nie pomyślałam, że pacjent nie będzie w stanie przekazać mi swoich doznań, ponieważ nie odnajdzie odpowiedniego klucza komunikacji: porównań czy przenośni.

D: Nawet jeśli opóźnienie waszego statku spowodowało śmierć naukowców, to przecież nie możesz się za to winić. Nie można było temu zaradzić.

P: Wiem o tym, ale wcale nie jest mi lżej. Nie mam poczucia winy. Czuję natomiast głęboki smutek. Żal i smutek.

D: Co teraz zamierzacie zrobić?-

P: (Z westchnieniem) Dyskutujemy, czy zostawić ciała naukowców na tej planecie, czy też zabrać je do domu. Chyba je zostawimy. Pozwolimy im leżeć w tej ziemi. Sądzimy, że takie byłoby życzenie tych naukowców. Według nas, poświecili swoje życie tej misji. Decydujemy się pozostawić ich szczątki na planecie. Dokonujemy pochówku dwunastego członka misji, którego ciało leżało na powierzchni. Zabieramy ze sobą zapisy telepatyczne zawarte w monolicie oraz próbki zgromadzone przez naukowców. Wszyscy zgadzamy się w jednej sprawie: nie powinno się lokalizować baz i kolonii w tak odizolowanej części galaktyki. Podobna tragedia nie może się powtórzyć.

D: Wiesz jednak, jacy są odkrywcy i pionierzy. Zawsze chcą dążyć jak najdalej.

P: Nie moglibyśmy nikomu zabronić prac badawczych na odległych planetach. To naukowcy podejmują decyzję; robią to, czego pragną, a my zapewniamy im wsparcie. Ale jako osoby zajmujące się zaopatrzeniem sądzimy, że bazy nie powinny być zakładane dalej, niż to konieczne.

Nie chciałam, by Phil przeniósł poczucie winy do teraźniejszego życia. Zawsze się staram, aby żadne uczucia z poprzednich wcieleń nie wywarły negatywnego .wpływu na teraźniejszość.

D: Chcę, abyś zrozumiał, że nie jesteś winny tej tragedii. Nie ponosisz winy za to, co się wydarzyło. Wiesz to, prawda? Nie ponosisz żadnej odpowiedzialności za to zdarzenie.

P: Rozumiem.

Wiedziałam, że Phil pozbył się ogromnego ciężaru emocjonalnego; ciężaru, którego w tym życiu nie był nawet świadomy.

Długo myślałam nad opowieścią Phila. Zaintrygowało mnie, że chociaż te obce istoty wyglądają inaczej niż ludzie i wzbudzały w nas strach podczas spotkania twarzą w twarz, to doświadczają bardzo ludzkich emocji. Z ich sferą emocjonalną, uczuciową, bez trudu moglibyśmy się identyfikować. Z drugiej strony, nie wiem, dlaczego to odkrycie tak mnie zdziwiło. Sama nie wiem, czego oczekiwałam po istotach z innych planet. Na pewno nie tego, że okażą się takie... ludzkie. Powieści, filmy ukazują te istoty jako pozbawione emocji i uczuć, co wpływa na nasz sposób myślenia o nich i czyni je “obcymi".

Sądziłam, że Phil będzie wzburzony faktem, iż kiedyś żył jako obco wyglądająca istota, lecz – ku mojemu zaskoczeniu – nie był zaniepokojony taką informacją. Stwierdził, że było to dla niego głębokie doświadczenie. Czuł się bliski istotom ze statku. Wiedział, że stanowią doskonałą załogę. Tak więc, jego niechęć do zbadania tego poziomu podświadomości wynikała wyłącznie z traumatycznych przeżyć i bolesnych wspomnień, jakich doznał na planecie. Nie miało to nic wspólnego z faktem życia jako istota pozaziemska.

ROZDZIAŁ 3: STATEK KOSMICZNY

Moja ciekawość nie była jeszcze zaspokojona. Długo czekałam na osobę, która w trakcie regresji hipnotycznej cofnie się do życia na innej planecie. Nie mogłam wiec przepuścić okazji, by dowiedzieć się od Phila czegoś na temat istot zamieszkujących odległe rejony kosmosu. Odwracając jego uwagę od bolesnych wspomnień, zadałam mu kilka pytań dotyczących statku kosmicznego.

P: Jest okrągły i srebrny. Na górze pojazdu jest kopuła. Nie służy do prowadzenia statku; wykorzystuje się ją jako punkt obserwacyjny, do oglądania zewnętrznej przestrzeni. Po mojej lewej stronie znajduje się okno i panel kontrolny. Naprzeciwko niewielkich drzwi widzę jakieś przewody, jakby rury. Statek ma dwa poziomy. Na najwyższym poziomie jest tylko jedno pomieszczenie. Tam znajduje się aparatura nawigacyjna. Na niższym piętrze są cztery sypialnie i laboratorium do badań naukowych.

Główne (okrągłe) pomieszczenie statku miało około trzydziestu stóp średnicy. Do przejścia z jednego piętra na drugie służyła drabina, czy też rodzaj tunelu.

D: Z jakiego typu materiału zbudowano ten statek?

P: Ten materiał ma bardzo ciemny kolor, taki ciemnoszary, grafitowy; nie błyszczy. Jest twardy, bardzo wytrzymały, ale i elastyczny. Jest twardszy niż materiał wykorzystywany na rodzimej planecie w celach budowlanych. Metal, z którego zbudowano statek, nie pochodzi z macierzystej planety. Jest importowany. Wydobywa się go i wytapia na sąsiednich planetach, a następnie – szlakami handlowymi – przewozi do nas.

D: Czy ten metal ma jakiś odpowiednik na Ziemi?

P: Jeszcze nie. Być może, podobny materiał pojawi się w przyszłości, ale na razie ten metal nie ma żadnego ziemskiego odpowiednika. Jego strukturę można by porównać z najtwardszymi materiałami ziemskimi. Pod względem twardości przypomina diament, ale takie porównanie nie jest do końca trafne. O twardości diamentu decydują inne właściwości.

D: Czy takie statki konstruowane są na twojej rodzimej planecie?

P: (Pauza) Trudno mi to wytłumaczyć. Nie sądzę, bym mógł teraz odpowiedzieć na to pytanie. To jest sprawa, o której nie mogę mówić... z pewnego powodu. Nie chodzi mi raczej o zakaz mówienia na ten temat, co o fakt, że nie znam zbyt dobrze procesu produkcji statków kosmicznych.

D: Czy wiesz, w jaki sposób kieruje się tym pojazdem?

P: Panel kontrolny reaguje na dotyk.

D: W ten sposób kieruje się statkiem, prowadzi go?

P: ...