Rozdział 1

Rano tego dnia, w którym Claire zamieszkała w domu Glassów, ktoś ukradł jej pranie.

Kiedy sięgnęła do bębna starej poobijanej pralki, znalazła tam tylko śliskie ściany i - kiepski

dowcip - najgorszy komplet bielizny, jaki miała, plus jedną skarpetkę. Oczywiście, bardzo się spieszyła

- na ostatnim piętrze Howard Hali, przy najmniej pożądanych i najbardziej zapuszczonych pokojach

najmniej pożądanego i najbardziej zapuszczonego akademika, dostępne były tylko dwie pralki. Dwie

pralki, dwie suszarki i człowiek miał szczęście, jeśli któraś działała i nie pożerała ćwierćdolarówek.

-Nie - powiedziała na głos i zajrzała do częściowo przerdzewiałego bębna. Pachniało pleśnią i

tanim proszkiem do prania. Spojrzenie z bliska niewiele dało.

Jeden komplet zniszczonej bielizny. Jedna skarpetka.

Zniknęły, co do jednej sztuki, wszystkie ubrania, które miała na sobie przez ubiegłe dwa

tygodnie. Wszystko, co chciałaby na siebie włożyć.

-Nie! - wrzasnęła do wnętrza pralki, skąd krzyk wrócił do niej echem, a potem kopnęła pralkę

gniewnie we wgniecenie, zrobione już wcześniej przez zirytowane studentki. Nie mogła

złapać tchu. Miała jeszcze jakieś ciuchy, kilka sztuk, ale to były ciuchy raczej nie nadające się do

włożenia, ciuchy w rodzaju: „O mój Boże, za nic się w tym nie pokażę". Przykrótkie spodnie,

w których wyglądała jak wieśniara, za duże bluzki, w których wyglądała, jakby powybierała je dla niej

mama. Tak zresztą było.

Po ostatniej kolacji - zamówionej pizzy - i zakupie kolejnej książki na zajęcia profesora

Durnego Eulissa, który wciąż nie mógł się zdecydować, jaki przedmiot wykłada, Claire zostało jeszcze

ze trzysta dolarów, ale powinny jej wystarczyć na, no cóż, kilka miesięcy.

Doszła do wniosku, że gdyby poszukała, to może udałoby się kupić jakieś ciuchy, które nie

zrujnowałyby jej budżetu. Przecież śródmieście Morganville w Teksasie stanowiło stolik handlu

używaną odzieżą. Zakładając, że udałoby jej się znaleźć coś, co chciałaby na siebie włożyć.

Mama uprzedzała, że tak będzie, pomyślała. Muszę się jeszcze zastanowić. Zachować spokój.

Claire klapnęła na pomarańczowe plastikowe krzesełko, plecak postawiła na porysowanym

linoleum i ukryła twarz w dłoniach. Czuła, że twarz ją pali, trzęsła się i wiedziała, po prostu wiedziała,

że za moment się rozpłacze. Rozpłacze się jak dziecko, którym podobno była. Wszyscy jej powtarzali,

że jest za młoda, żeby wyjeżdżać z domu.

Fatalna sprawa - kiedy człowiek jest bystry, dostrzega wszystkie takie rzeczy.

Głęboko westchnęła, odetchnęła kilka razy, wmawiając sobie, że nie będzie ryczała (bo one

usłyszą), i zastanawiała się czy powinna zadzwonić do mamy i taty z prośbą o zwiększenie

kieszonkowego, albo może skorzystać z karty kredytowej „wy łącznie w sytuacjach awaryjnych".

A potem dostrzegła napis. Nie tyle zresztą napis, co zwykłe graffiti, ale tekst namazany na

ścianie nad pralkami adresowany był do niej.

„Droga debilko, przeczytała. Znalazłyśmy w pralce jakieś śmieci, więc wywaliłyśmy je do

zsypu. Jeśli chcesz, tam ich sobie poszukaj".

- Cholera - sapnęła i znów musiała powstrzymywać łzy, chociaż ich powód był inny. Płakała z

powodu Moniki. i Moniczkowatych. Dlaczego seksowne, ale wredne laski zawsze łączą się w stada jak

hieny? I dlaczego przy tych jedwabistych włosach, drugich opalonych nogach i nadzianych ojcach, których

kasy nawet ich księgowi nie dają rady zliczyć, musiały się uwziąć akurat na nią?

No, znała odpowiedź na to pytanie.

Ośmieszyła Monice przy jej przyjaciółkach i przy kilku seksownych facetach ze starszego roku. Nie żeby

to było trudne, przechodziła obok i usłyszała, jak Monica mówi, że II wojna światowa to była „głupia

chińska wojenka".

Po prostu odruchowo rzuciła:

- Nieprawda. - Cała grupka rozwalona na kanapach w holu akademika popatrzyła na nią z takim

zdumieniem, jakby automat z colą nagle się odezwał. Monica, jej przyjaciółki i tych ;ech seksownych

facetów z jakiegoś studenckiego bractwa.

- Druga wojna światowa... - zaczęła Claire. Spanikowana, nie wiedziała, jak wybrnąć z tej sytuacji. -

Znaczy, no... To nie była wojna w Korei. Ta była później. Druga wojna światowa to ta z Niemcami i

Japonią. No wiesz, Pearl Harbour?

Faceci popatrzyli na Monice i ryknęli śmiechem, a Monica zarumieniła się - nie za bardzo, ale na tyle,

że jej makijaż już nie wydawał się tak perfekcyjny.

- Przypomnij mi, żebym nie kupował od ciebie żadnych esejów z historii – powiedział

najseksowniejszy z chłopaków.

- Trzeba być kretynem, żeby tego nie wiedzieć. - Chociaż Claire była pewna, że żaden z nich tego nie

wiedział. - Chińska wojenka. I co jeszcze?

Claire dostrzegła w oczach Moniki furię, szybko pokrytą uśmiechem, żarcikami i dalszym flirtem. Jeśli

chodzi o facetów, Claire znów zapadła się w niebyt.

Jeśli chodzi o dziewczyny, była tu nowa i zdecydowanie niemile widziana. Zawsze tak było. Bystra, drobniutka,

o przeciętnej urodzie, nie mogła twierdzić, że wygrała los na loterii życia; ktoś zawsze ją wyśmiewał,

szturchał albo ignorował, albo wszystko razem. Kiedy była dzieckiem, wydawało jej się, że na śmiech, a

potem - po przepychankach na szkolnym boisku - na pierwsze miejsce wysunęły się szturchnięcia. Jednak w

czasie jej (krótkiego, dwuletniego zaledwie) pobytu w szkole średniej ignorowanie okazało się zdecydowanie

najgorsze. Dostała się do liceum o rok wcześniej niż wszyscy pozostali i skończyła szkołę o rok wcześniej niż

oni. Nikomu się to nie podobało.

To znaczy nikomu poza nauczycielami.

Problem polegał na tym, że Claire naprawdę uwielbiała się uczyć. Kochała książki, czytanie,

dowiadywanie się różnych rzeczy - dobra, no może niekoniecznie rachunek różniczkowy, ale poza tym to

chyba wszystko. Fizykę. Która normalna dziewczyna lubi fizykę? Wyłącznie nienormalne ją lubią. Takie,

które nigdy nie będą atrakcyjne.

Spójrzmy prawdzie w oczy. Atrakcyjność? Przecież tylko to liczy się w życiu. Jak dowiodła Monica,

kiedy już świat zbacza na moment z ustalonego toru i zauważa istnienie Claire, to potem natychmiast na

ustalony tor wraca, żeby znów się kręcić wkoło tych ładnych.

To nie było fair. Przez całe liceum pracowała jak szalona. Skończyła szkołę ze średnią pięć, testy

wstępne zaliczyła na tyle dobrze, żeby podostawać się na naprawdę dobre uczelnie, sławne uczelnie, te,

gdzie dziwadło, dziewczyna geniusz, niekoniecznie liczy się na minus (pomijając, że w tych naprawdę

świetnych szkołach na pewno było wiele atrakcyjnych i długonogich dziewczyn geniuszy).

Zresztą nieważne. Mama z tatą tylko rzucili okiem na stosik entuzjastycznych odpowiedzi z

uniwersytetów, takich jak MIT, Caltech albo Yale i natychmiast zaprotestowali. Wykluczone, żeby ich

szesnastoletnia córeczka (prawie siedemnastoletnia, przypominała im, chociaż mijało się to z prawdą)

miała jechać na jakiś uniwersytet pięć tysięcy kilometrów od domu. A już na pewno nie teraz (Claire

bezskutecznie próbowała przeforsować koncepcję, że jeśli coś bardziej może zagrozić jej obiecującej

karierze akademickiej, to właśnie przenosiny na taką uczelnię z Texas Praire University. Znanej pod

skrótem TPU-uuuch

I tak utknęła na beznadziejnym ostatnim piętrze beznadziejnego akademika beznadziejnej uczelni,

skąd osiemdziesiąt procent studentów przenosiło się gdzie indziej po pierwszym albo drugim roku - albo

w ogóle rzucało studia - a Moniczkowate kradły jej mokrą bieliznę i wyrzucały ją do zsypu tylko dlatego, że

Monice nie chciało się nauczyć o wojnie na tyle ważnej, że doczekała się własnego numerka

porządkowego.

Ale to nie w porządku! - coś w niej krzyczało. Miałam swój plan! Prawdziwy plan! Monica sypiała do

późna, a Claire wstała wcześnie właśnie po to, żeby zrobić pranie, kiedy to imprezują-ce towarzystwo

będzie jeszcze nieprzytomne, a kujony pójdą już na zajęcia. Pomyślała, że zostawi pranie na kilka minut i

szybko weźmie prysznic - kolejne ryzykowne przeżycie - i nawet jej nie przyszło do głowy, że ktoś mógłby

się posunąć do czegoś tak niewiarygodnie małostkowego.

Usiłując powstrzymać łzy, zauważyła - znów -jak tu było :cicho. Pusto, bo połowa dziewczyn jeszcze

spała, a połowa już wyszła z akademika. Ale ten akademik robił niesamowite wrażenie nawet wtedy,

kiedy był pełen studentek i tętnił życiem. Stary, zaniedbany, z mnóstwem zakamarków i różnych miejsc,

gdzie mogły zaczaić się wredne dziewczyny. O całym mieście można by powiedzieć to samo. Morganville

było małe, zapuszczone, miało wiele dziwactw. Na przykład połowa latarni ulicznych nie działała. Na

przykład ludzie w sklepach w kampusie wydawali się trochę zbyt szczęśliwi. Desperacko szczęśliwi. Na

przykład miasto, pomimo kurzu, było czyste - żadnych śmieci, żadnych graffiti, nikt w ciemnej alejce nie

zacznie cię nagabywać o drobne.

Dziwne.

Prawie słyszała w głowie słowa swojej matki. „Kochanie, po prostu znalazłaś się w nowym miejscu.

Będzie lepiej. Tylko musisz się jeszcze troszkę postarać".

Mama zawsze tak mówiła i Claire zawsze starała się ze wszystkich sił ukrywać przed nią, jak trudno

było tej rady się trzymać.

No cóż. Nie pozostawało jej już nic, jak tylko iść po swoje pranie.

Claire otarła oczy i zarzuciła na ramię ciężki plecak. Jeszcze przez chwilę patrzyła na mokre majtki,

stanik i jedną skarpetkę, które ściskała w prawej dłoni, a potem błyskawicznym ruchem rozpięła przednią

kieszeń plecaka i wepchnęła je do środka. Boże, gdyby zaczęła chodzić z nimi w garści, straciłaby już resztki

szacunku.

- Proszę, proszę - odezwał się jakiś cichy, zadowolony głosod strony otwartych drzwi naprzeciwko

schodów. - A kogo my tu mamy? Naszą śmieciarę.

Claire przystanęła, jedną dłonią trzymając się przerdzewiałej żelaznej poręczy. Coś jej podpowiadało,

żeby wiać, ale z drugiej strony jej zawsze coś tak podpowiadało: odruch walki lub ucieczki, czytała o tym w

jakimś podręczniku. I miała już dość uciekania. Obejrzała się za siebie powoli, a Monica Morrell wyszła z

pokoju. Nie swojego, znów się włamała do Eriki. Jennifer i Giną, jej dziewczyny na posyłki, ustawiły się po

obu jej stronach. Jak żołnierze w japonkach, dżinsach biodrówkach i z francuskim manikiurem.

Monica stanęła w wystudiowanej pozie. Claire musiała przyznać, że miała w tym sporą wprawę. Przy

prawie metrze osiemdziesiąt wzrostu Monica miała błyszczące czarne włosy i wielkie błękitne oczy,

perfekcyjnie podkreślone eyelinerem i tuszem. Idealną cerę. Twarz modelki: same kości policzkowe i

wydatne usta. Figurę też miała modelki, i to modelki z katalogu Victoria's Secret; krągłości, nie żaden

wieszak na ubrania.

Była zamożna, była ładna, i o ile Claire mogła stwierdzić, tak na nią patrząc, w najmniejszym stopniu

jej to nie cieszyło. Cieszył ją za to - widać to było w tych wielkich niebieskich oczach, które właśnie

radośnie rozbłysły - sam pomysł poznęcania się jeszcze trochę nad Claire.

- Nie powinnaś być już na pierwszej lekcji w swojej pierwszej gimnazjalnej? - spytała Monica. -

Albo chociaż dostać pierwszej miesiączki?

-Może szuka ubrań, które gdzieś posiała - dorzuciła ze śmiechem Giną. Jennifer też się

roześmiała. Claire mogłaby przysiąc, że ich oczy, ich ładne, barwne jak klejnoty oczy, aż

skrzyły się radością, że ona poczuje się jak kompletne zero. - Śmieciara!

-Ubrania? - Monica skrzyżowała ramiona i udała, że się

zastanawia. - Znaczy chodzi ci o te łachmany, które wyrzuciłyśmy? Te, które zalęgły się w pralce?

-Tak, te.

-Za nic bym na siebie czegoś takiego nie włożyła.

-Nawet do czyszczenia toalety chłopaków – wypaliła Jennifer.

Monica, zirytowana, obróciła się i szturchnęła ją. - Tak, no kto jak kto, ty o toalecie chłopaków

wiesz wszystko, prawda? Nie zrobiłaś tam czasem dobrze Steve'owi Gillespiemu w pierwszej

licealnej? - Wydała z siebie parę ssących odgłosów i znów wszystkie wybuchły śmiechem, chociaż

Jennifer minę miała nie-wyraźną. Claire poczuła, że policzki oblewają jej się czerwienią, chociaż

przecież, raz dla odmiany, to nie ona oberwała. - Jezu, Jen. Steve Gillespie? Lepiej nie chlap ozorem,

jeśli nie możesz wymyślić czegoś, czego nie będziesz musiała się wstydzić.

Jennifer, jakżeby inaczej, swoją złość wyładowała na Claire. Pochyliła się w jej stronę i

pchnęła Claire w stronę schodów.

-Zabieraj się wreszcie po swoje ciuchy! Mam już dość widoku tej twojej ciastowatej skóry...

-Tak, gimnazjalistko. Słyszałaś kiedyś o opaleniźnie? - Giną przewróciła oczami.

-A ty nie przeginaj - rzuciła Monica, co było o tyle dziwne, że wszystkie trzy miały najlepszą

opaleniznę, jaką da się kupić za pieniądze.

Claire próbowała odzyskać równowagę. Ciężki plecak przeważał j ą na jedną stronę i musiała

przytrzymać się poręczy. Jen znów ruszyła w jej stronę, a potem boleśnie uderzyła Claire krawędzią

dłoni na wysokości obojczyka.

-Nie! - krzyknęła Claire i odepchnęła rękę Jen. Mocno.

Na sekundę zapadła cisza, a potem Monica odezwała się bardzo cicho:

- Właśnie uderzyłaś moją przyjaciółkę, głupia mała suko.

Co ty sobie wyobrażasz, że tak sobie pozwalasz?

A potem podeszła i uderzyła Claire w twarz, tak mocno, że poleciała krew, tak mocno, że Claire

pociemniało przed oczami, tak mocno, że ogarnęła ją ślepa furia.

Claire puściła barierkę i oddała uderzenie. Walnęła Monice prosto w wydatne usta i chociaż na tę jedną,

rozpaloną do białości sekundę poczuła się zadowolona, ale wtedy Monica zasyczała jak oparzona kotka i

Claire zdążyła tylko pomyśleć: Cholera, naprawdę nie powinnam była tego robić.

Nawet nie zauważyła ciosu, który tamta jej wymierzyła. Poczuła tylko, że ogarniają ciemność. Plecak

na ramieniu przeważył j ą na jedną stronę i znów się zachwiała.

Już prawie udawało jej się złapać równowagę, kiedy złośliwie uśmiechnięta Giną wyciągnęła rękę i

pchnęła Claire na schody, gdzie nie miała się o co oprzeć plecami.

Spadała na dół, uderzając o każdy stopień. Plecak otworzył się i wyleciały z niego książki. Spadała, a

u szczytu schodów Monica i Moniczkowate śmiały się, szyderczo pohukiwały i przybijały sobie piątki, ale

widziała to tylko w niepołączonych ze sobą migawkach, w drgających stop-klatkach.

Miała wrażenie, że minęła cała wieczność, zanim wylądowała na samym dole, a potem rąbnęła głową

w ścianę z nieprzyjemnym, mokrym plaśnięciem. Zapadła się w ciemność.

Później potrafiła przypomnieć sobie jeszcze tylko, że w tej ciemności rozległ się głos Moniki:

- Dzisiaj wieczorem. Dostaniesz za swoje, porąbańcu. Już ja o to zadbam.

Kiedy Claire odzyskała przytomność, ktoś klęczał obok niej i nie była to Monica ani jej tipsiarska mafia,

tylko Erica, która zajmowała czwarty pokój za pokojem Claire. Erica wydawała się blada, zdenerwowana i

przestraszona i Claire spróbowała się uśmiechnąć, bo tak właśnie trzeba zrobić, kiedy ktoś się boi. Nic

jej nie bolało, dopóki nie spróbowała się poruszyć - wtedy poczuła pulsowanie w głowie, koszmarny

ból z tyłu czaszki, a kiedy uniosła rękę, żeby dotknąć głowy, namacała guza. Ale nie krwawiła. Głowa

bardzo j ą bolała, sądziła jednak, że czaszkę ma całą. Przynajmniej taką miała nadzieję.

-Nic ci nie jest? - spytała Erica, wymachując bezradnie rękoma, kiedy Claire chwiejnie usiadła i

oparła się plecami o ścianę. Zerknęła szybko ponad ramieniem Eriki na schody. Moniki

nie było. Nikt oprócz Eriki nie wystawił nosa, żeby zobaczyć, co się dzieje - większość dziewczyn bała

się ładować w kłopoty, a reszta zwyczajnie miała wszystko gdzieś.

-Nie...-powiedziała i udało j ej się nawet słabo roześmiać.

- Chyba się przewróciłam.

-Chcesz iść do mordowni? - Czyli, w języku uczelnianym, do szkolnej przychodni. - Boże, może

wezwać karetkę?

-Nie. Nie, nic mi nie jest. - Myślenie życzeniowe, ale chociaż całe ciało okropnie ją bolało,

chyba niczego sobie nie połamała. Claire wstała i skrzywiła się, bo zabolała ją kostka. Podniosła

plecak. Wysypały się z niego notatniki. Erica pozbierała je i włożyła je z powrotem, a potem podbiegła

parę stopni w górę i pozbierała porozrzucane podręczniki.

- Cholera, Claire, czy ten cały szajs naprawdę jest ci potrzebny? Ile masz dzisiaj zajęć?

-Sześć.

-Jesteś porąbana. - Erica, zrobiwszy dobry uczynek, znowu traktowała Claire obojętnie, tak jak

wszystkie drętwe dziewczyny z akademika. - Powinnaś iść do konowała, wyglądasz okropnie.

Claire przylepiła do twarzy uśmiech i nie przestawała się uśmiechać, dopóki Erica nie zniknęła

w drzwiach.

„Dziś wieczorem", szepnęła jej Monica. „Dostaniesz za swoje, porąbańcu". Nie zadzwoniła po

pomoc, nie sprawdziła nawet, czy Claire nie skręciła karku. Dla niej Claire mogła umrzeć.

Nie, to jeszcze nie tak. Problem w tym, że ona chciała, żeby Claire umarła.

Claire poczuła w ustach smak krwi. Rozcięta warga krwawiła. Otarła brudne ślady grzbietem

dłoni, a potem brzegiem T-shirtu

i dopiero po chwili dotarło do niej, że to przecież jedyne ubranie, jakie jej zostało.

Muszę zejść do piwnicy i wyjąć swoje rzeczy ze zsypu. Sam pomysł, żeby iść na dół - żeby w ogóle

chodzić po tym akademiku samej - nagle ją przeraził. Monica tylko na to czekała. A pozostałe dziewczyny

nie ruszą palcem. Nawet Erica, chyba najsympatyczniejsza z nich, bała się otwarcie stanąć po jej stronie.

Do diabła, ją też dręczyły. I pewnie cieszyła się, że to Claire obrywa najbardziej. To już nie była pogarda, z

jaką traktowano ją w szkole średniej. To było coś gorszego, o wiele gorszego. A nie miała tu żadnych

przyjaciół.

Była tu sama. I jeśli do tej pory nie bała się, to teraz zaczęła. Naprawdę mocno się wystraszyła. To,

co zobaczyła dzisiaj w oczach fanek Moniki, nie przypominało dokuczania; to było coś gorszego. Już

wcześniej znosiła szturchnięcia, szczypanie, potrącanie, wredny śmiech, ale Monika i Moniczkowate

przypominały stado lwów na polowaniu.

One próbowały mnie zabić.

Drżąc, zaczęła schodzić po schodach. Przy każdym stąpnięciu krzywiła się z bólu i przypomniała sobie,

że uderzyła Monice dość mocno, żeby zostawić na jej twarzy ślad.

Tak. One mnie zabiją.

Jeśli na idealnej twarzy Moniki pojawi się siniak, zrobią to na pewno.

Rozdział: 2

rica miała rację: Claire powinna zajrzeć do konowała. Zabandażowali jej tam kostkę u nogi, dali

woreczek z lodem i pokiwali głowami nad sińcami, które już zmieniły kolor. Niczego sobie nie złamała,

ale poobijała się tak, że miało ją boleć jeszcze przez kilka dni. Lekarz dla porządku zadał jej parę pytań o

chłopaków i tak dalej, ale ponieważ mogła zgodnie z prawdą stwierdzić, że nie, wcale nie została pobita

przez swojego chłopaka, wzruszył tylko ramionami i poradził, żeby uważała, jak chodzi.

Wypisał jej też zwolnienie z zajęć, dał środki przeciwbólowe i kazał wracać do domu.

Do akademika za nic wracać nie zamierzała. Prawdę mówiąc, za wiele w swoim pokoju nie miała -

trochę książek, kilka zdjęć z domu, jakieś plakaty... Nie miała jeszcze okazji zacząć nazywać tego miejsca

domem i z jakiegoś powodu nigdy nie czuła się tam bezpiecznie. Akademik zawsze przypominał jej...

przechowalnię. Przechowalnię dla dzieciaków, które prędzej czy później wyniosą się stamtąd.

Pokuśtykała w stronę Kwadratu, wielkiego i pustego betonowego placu z paroma starymi ławkami i

stolikami piknikowymi, ze wszystkich stron otoczonymi przez przysadziste, nieładne budynki, w większości

wyglądające jak pudła z oknami. Pewnie /realizowane projekty architektoniczne studentów. Słyszała

plotki, że kilka lat temu jeden z tych budynków zawalił się, no ale z drugiej strony słyszała też plotki,

jakoby któremuś woźnemu obcięto głowę w laboratorium chemicznym i od tej pory tam straszy, albo że po

zmroku uniwerek nawiedzają zombie, więc niespecjalnie w te opowieści wierzyła.

Południe już minęło i w Kwadracie nie kręciło się wielu studentów, bo nie było tam cienia - świetnie

pomyślane, zwłaszcza że temperatura we wrześniu nadal wynosiła około trzydziestu stopni. Claire wzięła

ze stojaka uniwersytecką gazetę, ostrożnie przysiadła na ławce tak rozgrzanej, że aż parzyła, i zajrzała na

stronę z ogłoszeniami mieszkaniowymi. Pokoje w akademikach odpadały; tylko Howard Hali i Lansdale Hali

przyjmowały dziewczyny poniżej dwudziestego roku życia. Była za młoda, żeby się zakwalifikować do

któregoś z akademików koedukacyjnych. Te głupie zasady ustalono pewnie jeszcze wtedy, kiedy dziewczyny

nosiły krynoliny, pomyślała i przebiegła wzrokiem ogłoszenia o akademikach, aż doszła do działu „poza

kampusem". Tak naprawdę nie wolno jej było zamieszkać poza kampusem; mama i tata mogą dostać

szału, kiedy się o tym dowiedzą, bez wątpienia. Ale... Jeśli miała wybierać między Monicą a wściekłością

rodziców, to wybierała to drugie. Mimo wszystko najważniejsze było wynieść się stąd gdzieś, gdzie będzie

mogła poczuć się bezpiecznie, gdzie będzie mogła się uczyć.

Racja?

Pogrzebała w plecaku, wyciągnęła komórkę i sprawdziła, czy ma zasięg. Prawdę mówiąc, w

Morgamdlle - w samym środku prerii, w środku Teksasu, na największym zadupiu, jakie człowiek może

sobie wyobrazić, no chyba że się wybierze gdzieś do Mongolii - często nie było zasięgu. Na ekranie były

dwie kreski, wystarczy.

Claire zaczęła dzwonić. Pierwsza osoba powiedziała jej, że już kogoś znalazła i rozłączyła się, zanim Claire

zdążyła choćby powiedzieć: ...