[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Barbara Cartland
Poryw uzu
The irresistible force
Od Autorki
Elisabeth Rachel urodziła się w 1821 roku i zmarła na
gruźlicę w 1858 roku w wieku trzydziestu siedmiu lat. Została
uznana przez świat za największą aktorkę swoich czasów.
Dzięki genialnej grze potrafiła wyrazić wszystkie odcienie
miłości namiętną, czułą, dumną, kazirodczą i niewinną.
Kochali się w niej poeci, książę i cesarz. Ojcem jej pierwszego
nieślubnego dziecka był hrabia Walewski, wnuk Napoleona
Bonaparte.
W czasach, kiedy rozwijała się kolej, kolizje pociągów
należało wliczać do ryzyka podróży. W następstwie katastrofy
pociągu South Western w 1876 roku zginęło dwunastu
pasażerów i strażnik. W wypadku, który miał miejsce w 1880
roku życie straciło pięciu pasażerów, palacz i kolejarz, a ranne
zostały czterdzieści dwie osoby.
Choć przyczyną wielu wypadków była mgła, to w ciągu
dwudziestu pięciu lat koleje London, Brighton i South Coast
przewiozły sześćdziesiąt pięć milionów ludzi i w tym czasie
zdarzyły się tylko dwa wypadki z powodu gęstej mgły. W
grudniu 1899 roku pociąg międzykontynentalny zderzył się z
Brighton Express, ponieważ maszynista nie zauważył świateł.
Zginęło pięciu pasażerów, a wielu zostało rannych.
Rozdział 1
ROK 1889
To oznacza - powoli i pompatycznie oznajmił lord
Dunbarton - że wszystko, co dostaniesz, to kosztowności oraz
pieniądze, które zostawiła ci babka. Wyniesie to dokładnie sto
funtów rocznie. Przez chwilę panowała cisza, którą przerwał
nieśmiały głos Nerity.
- Naprawdę tylko tyle...?
- Chyba nie muszę ci przypominać, Nerito, że przed
śmiercią ojciec twój zbankrutował i cały jego majątek poszedł
na zapłacenie długów.
- Cały?
- Tak, domy wraz z ich wyposażeniem, majątek, ubrania.
Wszystko, co posiadał.
- To mi się wydaje... niesprawiedliwe - żachnęła się
Nerita.
- Niesprawiedliwe?! - lord Dunbarton na chwilę zawiesił
głos, po czym ciągnął dalej. - Jeśli uważasz to za
niesprawiedliwe, pomyśl tylko, co czuje twoja ciotka i ja?
Muszę przyznać, że mając pewną pozycję towarzyską i będąc
głową rodziny jestem przerażony - tak, przerażony to
właściwe słowo
-
sposobem,
w
jaki
twój
ojciec
nas
skompromitował.
- Wuj wie przecież, że papa nie zrobił tego naumyślnie.
- A jakże - odparł lord - ale po całej reklamie, po
sposobie, w jaki obnosił się ze swoim bogactwem, jego
bankructwo jest lekcją dla wszystkich, którzy parają się
hazardem, niezależnie od tego, czy są to karty, papiery
wartościowe czy akcje.
Nerita milczała, zbyt oszołomiona tym, co zaszło w ciągu
ostatnich dwóch tygodni, aby powiedzieć coś w obronie ojca.
Oczywiście, że nie zamierzał spowodować tej tragedii, ale w
charakterystyczny dla siebie sposób nie potrafił wypić piwa,
które sam nawarzył, tylko dramatycznie pożegnał się z
życiem, zostawiając po sobie list do córki i żal w sercach tych,
którzy mu zaufali.
Któż mógłby choć przez chwilę przypuszczać, że Dzielny
Dunbar, jak go zwano w świecie interesów, wyląduje na
finansowym dnie w momencie, kiedy Imperium Brytyjskie
było królestwem dobrobytu? Kiedyś nawet ktoś powiedział
żartem: „Skoro Dunbar macza w tym palce, w kraju wszystko
jest w porządku!"
Nerita przebywała w Rzymie, kiedy wezwano ją do
Londynu oschłym telegramem o następującej treści:
„Natychmiast wracaj do domu. Pilne. Wuj Henry". Pomyślała,
że ojciec musi być bardzo chory, jeśli dostaje tak nagłą
wiadomość. O przyczynie wezwania dowiedziała się jednak,
zanim przybyła - blada i zalękniona - do domu wuja na
Belgrave Square.
Oto cały jej świat legł w gruzach. Kochała ojca i ufała mu
tak, jak tylko dziecko może kochać rodzica, czyniąc sobie z
niego podporę własnej egzystencji. Po śmierci matki prawie
się nie rozstawali, co bardzo zbliżyło ich do siebie. Ale po
upływie dwóch lat sir Ralph Dunbar postanowił zrobić to, co
uznał dla córki za najlepsze, i nalegał, aby kontynuowała
edukację.
- Musisz płynnie opanować języki obce - powiedział
wtedy. - Dobrze wiesz, że w krajach, które odwiedzam, zadaję
się jedynie z inteligentnymi ludźmi. Chcę, aby cię podziwiali
nie tylko ze względu na twoją urodę, kochanie, ale także za
rozum.
Właśnie dlatego Nerita wyjechała do rodziny mieszkającej
w Paryżu. Następnie, mówiąc po francusku tak swobodnie jak
w ojczystym języku, przeniosła się do Włoch, zamierzając
pozostać tam przez sześć miesięcy. Kiedy miała już wrócić do
kraju na początku sezonu wiosennego, zmarła ciotka matki i
ojciec zdecydował, że ze względu na żałobę powinna zostać
we Włoszech aż do jesieni.
- Zaczną się wtedy zimowe bale, my też jeden wydamy,
równie wspaniały jak w Londynie. - Uśmiechnął się i dodał: -
Nie chcę, abyś wyfrunęła jak młody ptak z gniazda, ale
pojawiła się w pełnej chwale i wprawiła w podziw tych,
którzy mówią, że młode dziewczęta są nudne.
Tak rzeczywiście było i dobrze o tym wiedziała. Młoda,
dobrze wychowana angielska dziewczyna była ograniczona i
niedouczona.
Dzielny Dunbar był jednak człowiekiem światłym i dzięki
temu stały przed nim otworem wszystkie drzwi nie tylko w
Londynie, ale także w Paryżu, Rzymie i Berlinie. Nerita
również chciała być osobą wykształconą. Nie zamierzała
zostać wykorzystywaną, źle płatną guwernantką, która wie
niewiele więcej od swoich uczniów. Miała dużo większe
ambicje. Ojciec i jego przyjaciele prowadzili rozmowy na
wysokim poziomie, świadczącym o ich dużej, niemal
encyklopedycznej wiedzy i inteligencji. Nerita chciała, by
ojciec był z niej dumny. Poza tym wszystko, co należało do
Dzielnego Dunbara, także i córka, musiało być najlepsze i
jedyne w swoim rodzaju.
Ostatni rok poświęciła na doskonalenie swych
umiejętności. Polerowała swą wiedzę jak drogocenny klejnot,
aby w przyszłości mógł zalśnić w oprawie, którą otrzymała od
ojca. Teraz oprawa ta zniknęła, z dnia na dzień po prostu
przestała istnieć. Okoliczności, w których do tego doszło, były
dla niej bardzo bolesne. Może potrafiłaby zapobiec tej
tragedii, gdyby została przy nim. Nie miała oczywiście na
myśli pieniędzy, które straciła, ale ojca, który zawsze
rozmawiał z nią jak z równą sobie i cenił ją tak, jakby była
najdroższym skarbem w całej jego kolekcji. Cóż to była za
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl adbuxwork.keep.pl
Barbara Cartland
Poryw uzu
The irresistible force
Od Autorki
Elisabeth Rachel urodziła się w 1821 roku i zmarła na
gruźlicę w 1858 roku w wieku trzydziestu siedmiu lat. Została
uznana przez świat za największą aktorkę swoich czasów.
Dzięki genialnej grze potrafiła wyrazić wszystkie odcienie
miłości namiętną, czułą, dumną, kazirodczą i niewinną.
Kochali się w niej poeci, książę i cesarz. Ojcem jej pierwszego
nieślubnego dziecka był hrabia Walewski, wnuk Napoleona
Bonaparte.
W czasach, kiedy rozwijała się kolej, kolizje pociągów
należało wliczać do ryzyka podróży. W następstwie katastrofy
pociągu South Western w 1876 roku zginęło dwunastu
pasażerów i strażnik. W wypadku, który miał miejsce w 1880
roku życie straciło pięciu pasażerów, palacz i kolejarz, a ranne
zostały czterdzieści dwie osoby.
Choć przyczyną wielu wypadków była mgła, to w ciągu
dwudziestu pięciu lat koleje London, Brighton i South Coast
przewiozły sześćdziesiąt pięć milionów ludzi i w tym czasie
zdarzyły się tylko dwa wypadki z powodu gęstej mgły. W
grudniu 1899 roku pociąg międzykontynentalny zderzył się z
Brighton Express, ponieważ maszynista nie zauważył świateł.
Zginęło pięciu pasażerów, a wielu zostało rannych.
Rozdział 1
ROK 1889
To oznacza - powoli i pompatycznie oznajmił lord
Dunbarton - że wszystko, co dostaniesz, to kosztowności oraz
pieniądze, które zostawiła ci babka. Wyniesie to dokładnie sto
funtów rocznie. Przez chwilę panowała cisza, którą przerwał
nieśmiały głos Nerity.
- Naprawdę tylko tyle...?
- Chyba nie muszę ci przypominać, Nerito, że przed
śmiercią ojciec twój zbankrutował i cały jego majątek poszedł
na zapłacenie długów.
- Cały?
- Tak, domy wraz z ich wyposażeniem, majątek, ubrania.
Wszystko, co posiadał.
- To mi się wydaje... niesprawiedliwe - żachnęła się
Nerita.
- Niesprawiedliwe?! - lord Dunbarton na chwilę zawiesił
głos, po czym ciągnął dalej. - Jeśli uważasz to za
niesprawiedliwe, pomyśl tylko, co czuje twoja ciotka i ja?
Muszę przyznać, że mając pewną pozycję towarzyską i będąc
głową rodziny jestem przerażony - tak, przerażony to
właściwe słowo
-
sposobem,
w
jaki
twój
ojciec
nas
skompromitował.
- Wuj wie przecież, że papa nie zrobił tego naumyślnie.
- A jakże - odparł lord - ale po całej reklamie, po
sposobie, w jaki obnosił się ze swoim bogactwem, jego
bankructwo jest lekcją dla wszystkich, którzy parają się
hazardem, niezależnie od tego, czy są to karty, papiery
wartościowe czy akcje.
Nerita milczała, zbyt oszołomiona tym, co zaszło w ciągu
ostatnich dwóch tygodni, aby powiedzieć coś w obronie ojca.
Oczywiście, że nie zamierzał spowodować tej tragedii, ale w
charakterystyczny dla siebie sposób nie potrafił wypić piwa,
które sam nawarzył, tylko dramatycznie pożegnał się z
życiem, zostawiając po sobie list do córki i żal w sercach tych,
którzy mu zaufali.
Któż mógłby choć przez chwilę przypuszczać, że Dzielny
Dunbar, jak go zwano w świecie interesów, wyląduje na
finansowym dnie w momencie, kiedy Imperium Brytyjskie
było królestwem dobrobytu? Kiedyś nawet ktoś powiedział
żartem: „Skoro Dunbar macza w tym palce, w kraju wszystko
jest w porządku!"
Nerita przebywała w Rzymie, kiedy wezwano ją do
Londynu oschłym telegramem o następującej treści:
„Natychmiast wracaj do domu. Pilne. Wuj Henry". Pomyślała,
że ojciec musi być bardzo chory, jeśli dostaje tak nagłą
wiadomość. O przyczynie wezwania dowiedziała się jednak,
zanim przybyła - blada i zalękniona - do domu wuja na
Belgrave Square.
Oto cały jej świat legł w gruzach. Kochała ojca i ufała mu
tak, jak tylko dziecko może kochać rodzica, czyniąc sobie z
niego podporę własnej egzystencji. Po śmierci matki prawie
się nie rozstawali, co bardzo zbliżyło ich do siebie. Ale po
upływie dwóch lat sir Ralph Dunbar postanowił zrobić to, co
uznał dla córki za najlepsze, i nalegał, aby kontynuowała
edukację.
- Musisz płynnie opanować języki obce - powiedział
wtedy. - Dobrze wiesz, że w krajach, które odwiedzam, zadaję
się jedynie z inteligentnymi ludźmi. Chcę, aby cię podziwiali
nie tylko ze względu na twoją urodę, kochanie, ale także za
rozum.
Właśnie dlatego Nerita wyjechała do rodziny mieszkającej
w Paryżu. Następnie, mówiąc po francusku tak swobodnie jak
w ojczystym języku, przeniosła się do Włoch, zamierzając
pozostać tam przez sześć miesięcy. Kiedy miała już wrócić do
kraju na początku sezonu wiosennego, zmarła ciotka matki i
ojciec zdecydował, że ze względu na żałobę powinna zostać
we Włoszech aż do jesieni.
- Zaczną się wtedy zimowe bale, my też jeden wydamy,
równie wspaniały jak w Londynie. - Uśmiechnął się i dodał: -
Nie chcę, abyś wyfrunęła jak młody ptak z gniazda, ale
pojawiła się w pełnej chwale i wprawiła w podziw tych,
którzy mówią, że młode dziewczęta są nudne.
Tak rzeczywiście było i dobrze o tym wiedziała. Młoda,
dobrze wychowana angielska dziewczyna była ograniczona i
niedouczona.
Dzielny Dunbar był jednak człowiekiem światłym i dzięki
temu stały przed nim otworem wszystkie drzwi nie tylko w
Londynie, ale także w Paryżu, Rzymie i Berlinie. Nerita
również chciała być osobą wykształconą. Nie zamierzała
zostać wykorzystywaną, źle płatną guwernantką, która wie
niewiele więcej od swoich uczniów. Miała dużo większe
ambicje. Ojciec i jego przyjaciele prowadzili rozmowy na
wysokim poziomie, świadczącym o ich dużej, niemal
encyklopedycznej wiedzy i inteligencji. Nerita chciała, by
ojciec był z niej dumny. Poza tym wszystko, co należało do
Dzielnego Dunbara, także i córka, musiało być najlepsze i
jedyne w swoim rodzaju.
Ostatni rok poświęciła na doskonalenie swych
umiejętności. Polerowała swą wiedzę jak drogocenny klejnot,
aby w przyszłości mógł zalśnić w oprawie, którą otrzymała od
ojca. Teraz oprawa ta zniknęła, z dnia na dzień po prostu
przestała istnieć. Okoliczności, w których do tego doszło, były
dla niej bardzo bolesne. Może potrafiłaby zapobiec tej
tragedii, gdyby została przy nim. Nie miała oczywiście na
myśli pieniędzy, które straciła, ale ojca, który zawsze
rozmawiał z nią jak z równą sobie i cenił ją tak, jakby była
najdroższym skarbem w całej jego kolekcji. Cóż to była za
[ Pobierz całość w formacie PDF ]