Carl Orff (ur. w , zm. tamże) – , pedagog i .

Carl Orff opracował własną metodę wychowania muzycznego dzieci, której głównym elementem jest śpiew i gra na prostych instrumentach perkusyjnych (tzw. instrumentarium Orffa, w skład którego wchodzą: bębenki, tamburyna, kołatki, grzechotki, trójkąty, dzwonki melodyczne). Duży nacisk kładzie się na improwizację i rozwijanie ekspresji, najważniejszym elementem w muzykowaniu jest rytm. Metoda Orffa szeroko jest też wykorzystywana
w dorosłych.

Ciekawostka: autor aforyzmu "Bądź uroczy dla swych wrogów – nic ich bardziej nie rozzłości".

Cała koncepcja pedagogiki muzycznej według C. Orffa opiera się na trzech zasadach:

·        kładzenie nacisku na kształcenie poprzez zabawę,

·        rozwijanie muzykalności dzieci,

·        integracja muzyki, słowa i ruchu.

Specyfika systemu Orffa determinuje częstsze wykorzystywanie pewnych form wychowania muzycznego i mniejsze zainteresowanie innymi. Często używa się tu: gry na instrumentach, ruchu przy muzyce, tworzenie muzyki (przybiera kształt improwizacji). Rzadko sięga się po śpiew i słuchanie muzyki.

 Etapy improwizacji:

·        słowno-rytmiczne - wprowadzanie wartości rytmicznych (dzieci improwizują rytm do imion, nazw, wierszy, itp.). Można wykorzystać dodatkowo: klaskanie, tupanie, pstrykanie palcami, uderzanie dłońmi o uda, itp.

·        echo rytmiczne - powtarzanie rytmu podanego przez nauczyciela na zasadzie "echa" przez dzieci.

·        rytmiczno - melodyczne - układanie melodii do własnego imienia, nazw zwierząt, kwiatów, śpiewanki muzyczne (tj. opowiedzenie śpiewem jakiejś historyjki, np. o psie)

Metoda Orffa rozwija podstawowe uzdolnienia dzieci przez:

·         odtwarzanie muzyki wokalnej i instrumentalnej

·         tworzenie muzyki wokalnej i instrumentalnej

·         realizację ruchową muzyki

·         integrację ruchu, śpiewu, gry na instrumentach i słowa.

Metoda Orffa wykorzystuje żywiołowy zapał dzieci i ich naturalną motoryczność- uczniowie sami tworzą muzykę, rozwijają swą fantazję i pomysłowość przy improwizowaniu komponują własne ilustracje do słuchanej melodii lub rytmu.

I zabawa
Dzieci ustawiają się parami i każde musi zapamiętać swoją parę. Na sygnał rozbiegają się w różnych kierunkach, a gdy się w czasie biegu spotkają, chwytają się pod rękę i tańczą w rytm muzyk. Następnie rozdzielają się i biegną w różnych kierunkach, aż się znów spotkają, itd.

II zabawa „echo”

Nauczyciel klaszcze, wystukuje i gra na instrumencie jakiś krótki utwór, następnie dzieci powtarzają.

III zabawa” Zgadnij, na czym gram?”

Wybrane dzieci siedzą za parawanem i pojedynczo grają na instrumentach. Inne dzieci odgadują, co to za instrument i z czego jest zrobiony.

IV zabawa „Na powitanie”

- Wszyscy chodzą – na przerwę w muzyce podają sobie ręce – jak najwięcej;

- Na przerwę witają się różnymi częściami ciała – palcem, kolanem, plecami, itp.,; chodzą w   różny sposób – tyłem, bokiem, na piętach, itp.

V zabawa w orkiestrę

– utworzenie grup muzycznych:

dzwonki, grzechotki, bębenki, perkusja. Dzieci grają na odpowiednich instrumentach, pani dyryguje.

VI zabawa „Spacer”

Spróbujmy pospacerować na siedząco. Pokażę wam jak się to robi, a wy mnie naśladujcie. Wyruszamy w drogę (uderzamy dłońmi płasko o uda, naśladując odgłosy chodzenia ), teraz trochę pobiegniemy (szybciej uderzamy). Wyprzedza nas jeździec na koniu (wyklepujemy rytm galopującego konia). Przechodzimy przez most (bijemy pięściami w pierś) na brzegu lasu widzimy sarenkę, skradamy się po cichutku, żeby jej nie spłoszyć (czubkami palców dotykamy ud). Zaczyna wiać wiatr, silniejszy huragan (wydmuchujemy powietrze, naśladując gwizd wiatru). Sarenka ucieka wielkimi skokami (uderzamy mocno dłońmi w uda). Wracamy powoli do domu, niektórzy są zmęczeni i wloką się na końcu, szurając nogami (dłonie udają wolne kroki).

VII zabawa „kwiatek”

W miejscu pozycja niska, zamknięta, całe ciało stopniowo rozwija się i rośnie do góry, dzieci pokazują, jak rośnie kwiatek (według własnych pomysłów).

VIII zabawa

Ogrzewanie poszczególnych części ciała ( kolejno nóg, rąk – klaskanie w dłonie, kolana, pośladki – uderzanie dłońmi o kolana, pośladki).

IX zabawa

Ćwiczenia uspokajające „Ognisko” – złożenie szarf na stosie, ćwiczenia oddechowe (rozdmuchiwanie ognia), ćwiczenie bez muzyki.

X zabawa

Szybki bieg na palcach, na mocne uderzenie w bębenek dzieci wykonują wysoki skok do góry i wolne przejście do leżenia.