[ Pobierz całość w formacie PDF ]
//-->Od tłumaczkiJedna z recenzji, jaka ukazała się po niemieckojęzycznym wydaniuGłosów Pamano,zaczynała sięmniej więcej tak: nigdy bym nie uwierzył, że nie będę mógł się oderwać od książki, którama niezrozumiały tytuł i jakieś dziwne zdjęcie na okładce. Zdjęcie zostało zrobione przed szkołąw miejscowości Enviny, w pobliżu Llessui w Pirenejach, w 1941 roku, czyli w czasach, gdy rozgrywasię akcja powieści. Autorowi na spotkaniu z czytelnikami w Sort – dzięki obecności jednej z uczennicuwiecznionej na znalezionej w archiwum państwowym fotografii – udało się zidentyfikowaćnauczycielkę i kilka innych osób. Stało się to już po publikacji książki, której okładkama sygnalizować główny wątek powieści: losy nauczycieli w powojennej Hiszpanii, w katalońskichPirenejach. Natomiast tytuł w obecnej postaci pojawił się bardzo późno. Początkowo Jaume Cabré,zafascynowany zagubionymi w górach cmentarzami, gdzie pośród nagrobków szukał nazwisk dlaswoich postaci, zastanawiał się nadPamięcią kamienilubImionami na ziemi.Ostateczny wybór,z lokalną, mało znaną nawet w samej Katalonii nazwą górskiej rzeki, ma po prostu zaintrygowaćczytelnika i skłonić go do szukania odpowiedzi w książce.Wszystkie pojawiające się w utworze toponimy są autentyczne, z jednym wyjątkiem. Inspiracją dlapowieściowej Toreny była miejscowość Llessui, w pobliżu której znajdują się ruiny zamku Torena.Tak jak w powieściowej Torenie, również w Llessui w latach sześćdziesiątych otwarto stacjęnarciarską, która funkcjonowała do 1987 roku.Mieszkańcy górskich miejscowości zachowali dawny zwyczaj używania w życiu codziennymzamiast nazwisk rodowych tradycyjnej nazwy domu, w którym mieszkają. Zatem rodzina składającasię z ojca (Joan Esplandiu i Rella), matki (Glòria Carmaniu), syna (Joan Esplandiu Carmaniu) i dwóchcórek, Cèlii i Rosy (Esplandiu Carmaniu), identyfikowana jest przez sąsiadów jako rodzina Ventura,od pojawiającego się spontanicznie i utrwalonego przez lata przydomku czy przezwiska, który nie jestkojarzony z konkretną osobą, lecz z miejscem zamieszkania – domostwem, gospodarstwem,dworkiem. Na przykład nazwa domu Gravat pochodzi od dekoracji na fasadzie, dom Maria del Nasiupamiętnia nazwisko pierwszej właścicielki, a nazwa domu Ventura (dosłownie: „szczęśliwy dom”)miała zaklinać los, jak na ironię, zważywszy tragiczne losy jego mieszkańców Również o każdym z jejczłonków mówi się, używając tej nazwy-przezwiska, na przykład ojciec Ventura, Ventura matka,stara Ventura, mały Ventura, również stosując liczbę mnogą (Ventures o rodzeństwie) lubzdrobnienia (Ventureta). Te ostatnie nie zostały jednak zachowane w przekładzie polskim.W powieściPrimavera, estiu, etcèteraMarta Rojals opisuje trudności, jakie miała jej bohaterkaze znalezieniem nazwiska abonenta w lokalnej książce telefonicznej, sporządzonej według nazwdomów. Zachęcam Czytelników do odszukania w katalońskiej Wikipedii takich miejscowości jakSort, Altron czy Lllessui, gdzie poza opisem geograficznym i historycznym zamieszcza się jakoważną informację… spis domów, z podaniem ich tradycyjnych nazw.Ponadto pozorne uproszczenie potocznego systemu identyfikacji mieszkańców zmusza ichdo długiego opisu, kiedy muszą się przedstawić, a więc: porucznik Marcó to Joan Esplandiu i Rellaz domu Ventura z Toreny, pochodzący z Altronu. Albo: Felisa, żona Josepa Mauri z domu Maria delNasi z Toreny. Prawda, że proste? Z tego oryginalnego systemu wynikają pewne korzyści, jakwspólne przezwisko dla całej rodziny, zamiast czterech nazwisk.W Hiszpanii i kobiety, i mężczyźni noszą oficjalnie nazwisko ojca i matki (czasem opcjonalniełączone spójnikiem), niezależnie od stanu cywilnego. A więc na przykład legitymujący się tymisamymi nazwiskami Joan i Rosa Esplandiu Carmaniu to nie małżeństwo, tylko rodzeństwo. Na codzień ze względów praktycznych Hiszpanie posługują się tylko pierwszym nazwiskiem, chyba żekomuś bardzo zależy na podkreśleniu swojego rodowodu. Wtedy wymienia się po kolei: nazwiskoojca, matki i nazwiska dwóch dziadków i dwóch babć. Przy rodowodach arystokratycznych listanazwisk może się wydłużyć ze względu na nazwiska podwójne (Centelles-Anglesola) lub rozwinięte(Erill z Sentmenat) oraz dodanie linii żeńskiej, czyli drugiego nazwiska ojca, matki, dwóch dziadkówi dwóch babć. Pisarz nie wszystkie postaci przedstawia oficjalnie; nie znamy więc drugiego nazwiskaVentury matki, czyli Glòrii Carmaniu, za to rodzinę Vilabrú poznajemy z bardzo bogatymrodowodem.Jaume Cabré – jeden z najpoczytniejszych pisarzy katalońskich, znany w Polsce dziękiopublikowanej w 2013 roku bestsellerowej powieściWyznaję– zdążył oswoić czytelnikówz oryginalnym stylem narracji i redakcji: z opuszczaniem znaków interpunkcyjnych przedprzytoczeniem wypowiedzi czy z płynnym przechodzeniem od pierwszej do trzeciej osoby (lubodwrotnie) w tym samym zdaniu. WGłosach Pamanomożna znaleźć zdania, które zaczynają sięw latach siedemdziesiątych, a kończą w czterdziestych. Zgodnie z wolą autora cytaty i wypowiedziw języku obcym nie zostały przetłumaczone ani wyróżnione graficznie, a kursywa jestzarezerwowana wyłącznie dla tytułów.Głosy Pamanoto również tytuł dwuczęściowego filmu telewizyjnego, adaptacji powieścidokonanej przez Xeska Barceló i Eduarda Xortèsa, w reżyserii Lluísa M. Güella (2009).Anna Sawicka [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl adbuxwork.keep.pl
//-->Od tłumaczkiJedna z recenzji, jaka ukazała się po niemieckojęzycznym wydaniuGłosów Pamano,zaczynała sięmniej więcej tak: nigdy bym nie uwierzył, że nie będę mógł się oderwać od książki, którama niezrozumiały tytuł i jakieś dziwne zdjęcie na okładce. Zdjęcie zostało zrobione przed szkołąw miejscowości Enviny, w pobliżu Llessui w Pirenejach, w 1941 roku, czyli w czasach, gdy rozgrywasię akcja powieści. Autorowi na spotkaniu z czytelnikami w Sort – dzięki obecności jednej z uczennicuwiecznionej na znalezionej w archiwum państwowym fotografii – udało się zidentyfikowaćnauczycielkę i kilka innych osób. Stało się to już po publikacji książki, której okładkama sygnalizować główny wątek powieści: losy nauczycieli w powojennej Hiszpanii, w katalońskichPirenejach. Natomiast tytuł w obecnej postaci pojawił się bardzo późno. Początkowo Jaume Cabré,zafascynowany zagubionymi w górach cmentarzami, gdzie pośród nagrobków szukał nazwisk dlaswoich postaci, zastanawiał się nadPamięcią kamienilubImionami na ziemi.Ostateczny wybór,z lokalną, mało znaną nawet w samej Katalonii nazwą górskiej rzeki, ma po prostu zaintrygowaćczytelnika i skłonić go do szukania odpowiedzi w książce.Wszystkie pojawiające się w utworze toponimy są autentyczne, z jednym wyjątkiem. Inspiracją dlapowieściowej Toreny była miejscowość Llessui, w pobliżu której znajdują się ruiny zamku Torena.Tak jak w powieściowej Torenie, również w Llessui w latach sześćdziesiątych otwarto stacjęnarciarską, która funkcjonowała do 1987 roku.Mieszkańcy górskich miejscowości zachowali dawny zwyczaj używania w życiu codziennymzamiast nazwisk rodowych tradycyjnej nazwy domu, w którym mieszkają. Zatem rodzina składającasię z ojca (Joan Esplandiu i Rella), matki (Glòria Carmaniu), syna (Joan Esplandiu Carmaniu) i dwóchcórek, Cèlii i Rosy (Esplandiu Carmaniu), identyfikowana jest przez sąsiadów jako rodzina Ventura,od pojawiającego się spontanicznie i utrwalonego przez lata przydomku czy przezwiska, który nie jestkojarzony z konkretną osobą, lecz z miejscem zamieszkania – domostwem, gospodarstwem,dworkiem. Na przykład nazwa domu Gravat pochodzi od dekoracji na fasadzie, dom Maria del Nasiupamiętnia nazwisko pierwszej właścicielki, a nazwa domu Ventura (dosłownie: „szczęśliwy dom”)miała zaklinać los, jak na ironię, zważywszy tragiczne losy jego mieszkańców Również o każdym z jejczłonków mówi się, używając tej nazwy-przezwiska, na przykład ojciec Ventura, Ventura matka,stara Ventura, mały Ventura, również stosując liczbę mnogą (Ventures o rodzeństwie) lubzdrobnienia (Ventureta). Te ostatnie nie zostały jednak zachowane w przekładzie polskim.W powieściPrimavera, estiu, etcèteraMarta Rojals opisuje trudności, jakie miała jej bohaterkaze znalezieniem nazwiska abonenta w lokalnej książce telefonicznej, sporządzonej według nazwdomów. Zachęcam Czytelników do odszukania w katalońskiej Wikipedii takich miejscowości jakSort, Altron czy Lllessui, gdzie poza opisem geograficznym i historycznym zamieszcza się jakoważną informację… spis domów, z podaniem ich tradycyjnych nazw.Ponadto pozorne uproszczenie potocznego systemu identyfikacji mieszkańców zmusza ichdo długiego opisu, kiedy muszą się przedstawić, a więc: porucznik Marcó to Joan Esplandiu i Rellaz domu Ventura z Toreny, pochodzący z Altronu. Albo: Felisa, żona Josepa Mauri z domu Maria delNasi z Toreny. Prawda, że proste? Z tego oryginalnego systemu wynikają pewne korzyści, jakwspólne przezwisko dla całej rodziny, zamiast czterech nazwisk.W Hiszpanii i kobiety, i mężczyźni noszą oficjalnie nazwisko ojca i matki (czasem opcjonalniełączone spójnikiem), niezależnie od stanu cywilnego. A więc na przykład legitymujący się tymisamymi nazwiskami Joan i Rosa Esplandiu Carmaniu to nie małżeństwo, tylko rodzeństwo. Na codzień ze względów praktycznych Hiszpanie posługują się tylko pierwszym nazwiskiem, chyba żekomuś bardzo zależy na podkreśleniu swojego rodowodu. Wtedy wymienia się po kolei: nazwiskoojca, matki i nazwiska dwóch dziadków i dwóch babć. Przy rodowodach arystokratycznych listanazwisk może się wydłużyć ze względu na nazwiska podwójne (Centelles-Anglesola) lub rozwinięte(Erill z Sentmenat) oraz dodanie linii żeńskiej, czyli drugiego nazwiska ojca, matki, dwóch dziadkówi dwóch babć. Pisarz nie wszystkie postaci przedstawia oficjalnie; nie znamy więc drugiego nazwiskaVentury matki, czyli Glòrii Carmaniu, za to rodzinę Vilabrú poznajemy z bardzo bogatymrodowodem.Jaume Cabré – jeden z najpoczytniejszych pisarzy katalońskich, znany w Polsce dziękiopublikowanej w 2013 roku bestsellerowej powieściWyznaję– zdążył oswoić czytelnikówz oryginalnym stylem narracji i redakcji: z opuszczaniem znaków interpunkcyjnych przedprzytoczeniem wypowiedzi czy z płynnym przechodzeniem od pierwszej do trzeciej osoby (lubodwrotnie) w tym samym zdaniu. WGłosach Pamanomożna znaleźć zdania, które zaczynają sięw latach siedemdziesiątych, a kończą w czterdziestych. Zgodnie z wolą autora cytaty i wypowiedziw języku obcym nie zostały przetłumaczone ani wyróżnione graficznie, a kursywa jestzarezerwowana wyłącznie dla tytułów.Głosy Pamanoto również tytuł dwuczęściowego filmu telewizyjnego, adaptacji powieścidokonanej przez Xeska Barceló i Eduarda Xortèsa, w reżyserii Lluísa M. Güella (2009).Anna Sawicka [ Pobierz całość w formacie PDF ]